کد مطلب:276926 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
آثار زیانبخش تخریب مسجد براثا
آنچه از حدیث امیرالمؤمنین علیه السلام و گفتگوی آن حضرت با راهب استفاده می شود این است كه: پس از خراب شدن (مسجد براثا) در دفعه ی آخر، مردی سفاك و بی باك و ناپاك
[ صفحه 266]
و خونریز كه دست نشانده ی اجانب است بر عراق مسلط می شود. او جنایتكاری بی نظیر است تا جائیكه حتی خود را برای خراب كردن قبر امیرالمؤمنین علیه السلام و نبش قبر مطهر آن حضرت آماده می كند، و به طرف كوفه و نجف می رود تا قبر مطهر را نبش كند ولی در نجف با لشكریان (سفیانی) برخورد می كند و در نتیجه در برابر او شكست می خورد، و او و یارانش همگی به قتل می رسند.
درباره ی این مرد ناپاك و جنایتكاران حرفه ای دیگری كه با او همراز و همكار و همدست هستند. و ظاهرا او همان (سفیانی اول) و دست نشاندگان وی از (بنی العباس) و حكام جنایت پیشه ی بغداد می باشند، روایات بسیاری رسیده است كه ما در اینجا برای مزید اصطلاح خوانندگان گرامی به چند نمونه از آنها اشاره می كنیم.
1- در كتاب «الزام الناصب» در ضمن خطبه ی بسیار مفصلی از امیرالمؤمنین علیه السلام بنام خطبه ی «البیان» چنین آمده است:
«ای وای بر كوفه و مسجد آن، ای وای بر صاحبان حقایق، ای وای بر ناتوانان شیعه در سختیها و گرفتاریها، و كجا می توانند فرار كنند یا قرار گیرند و در امنیت باشند وقت ظاهر شدن آن مرد بی دین و سخت تازنده در دشمنی و عداوت (كه بنا بر احتمال مرجوحی ظهور او در سال هزار و سیصد و نود هجری واقع می شود» [1] .
او كسی است كه در خلقتش كجی می باشد و ترشرو و زشت سیرت است (یا آنكه لبهای او آویزان و بدنما، و دندانهایش نمایان است) و جور و ستم می نماید، با لشكری كه از بسیاری عدد آنها شماره ی آنان ممكن نیست و از راهی كه در پیش گرفته اند برنمی گردند، و شماره ی آنان باز گردانده نمی شود (یعنی كشته می شوند) و اسیرانشان یاری كرده نمی شود (یعنی رؤساء در فكر آزاد ساختن كسانی كه در جنگ به اسارت می روند نیستند) و فیل و كركدن با آنها است [2] و پشتها را گرانبار می نمایند و اهل سرحدات را (یعنی مردم مرزنشین را) می ترسانند و آنها را به وحشت می اندازند و در روی زمین می گردند، و یا
[ صفحه 267]
اینكه در دریا شناوری نموده، و در روی هوا سیر می كنند و اموال مردم را غارت می نمایند. [3] .
2- در همان كتاب «الزام الناصب» در ضمن همان خطبه ی مذكور چنین آمده است:
آگاه باشید، به درستی كه زود باشد در «زوراء» یعنی: در بغداد، مردی كارساز و دلیر از غیرمسلمانان از (بنی فنطورا) [4] فرود آید، با اشرار و كفار و چه اشرار و كفاری كه رحم و عطوفت از دلهای آنان رخت بربسته و درازی آرزوهایشان آنان را به رنج و مشقت می اندازد تا به آنچه می خواهند برسند.
پس اهل «ابله» یعنی اهل بصره را می كشند و كسانی را كه از ایشان در پشته ها و تپه های بلند متواری شده اند اسیر می كنند و جوانها را به قتل می رسانند و زنها را زنده نگه می دارند و در جستجوی تعدادی از بنی هاشم (یعنی سادات) برمی آیند، و در نسخه دیگر و در جستجوی بنی شداد و بنی هاشم برمی آیند تا آنها را همانند غنائم جنگی با خود همراه برند، و فتنه ی آنها اسلام را ضعیف و آتش آنها شام را می سوزاند. [5] .
[ صفحه 266]
و خونریز كه دست نشانده ی اجانب است بر عراق مسلط می شود. او جنایتكاری بی نظیر است تا جائیكه حتی خود را برای خراب كردن قبر امیرالمؤمنین علیه السلام و نبش قبر مطهر آن حضرت آماده می كند، و به طرف كوفه و نجف می رود تا قبر مطهر را نبش كند ولی در نجف با لشكریان (سفیانی) برخورد می كند و در نتیجه در برابر او شكست می خورد، و او و یارانش همگی به قتل می رسند.
درباره ی این مرد ناپاك و جنایتكاران حرفه ای دیگری كه با او همراز و همكار و همدست هستند. و ظاهرا او همان (سفیانی اول) و دست نشاندگان وی از (بنی العباس) و حكام جنایت پیشه ی بغداد می باشند، روایات بسیاری رسیده است كه ما در اینجا برای مزید اصطلاح خوانندگان گرامی به چند نمونه از آنها اشاره می كنیم.
1- در كتاب «الزام الناصب» در ضمن خطبه ی بسیار مفصلی از امیرالمؤمنین علیه السلام بنام خطبه ی «البیان» چنین آمده است:
«ای وای بر كوفه و مسجد آن، ای وای بر صاحبان حقایق، ای وای بر ناتوانان شیعه در سختیها و گرفتاریها، و كجا می توانند فرار كنند یا قرار گیرند و در امنیت باشند وقت ظاهر شدن آن مرد بی دین و سخت تازنده در دشمنی و عداوت (كه بنا بر احتمال مرجوحی ظهور او در سال هزار و سیصد و نود هجری واقع می شود» [1] .
او كسی است كه در خلقتش كجی می باشد و ترشرو و زشت سیرت است (یا آنكه لبهای او آویزان و بدنما، و دندانهایش نمایان است) و جور و ستم می نماید، با لشكری كه از بسیاری عدد آنها شماره ی آنان ممكن نیست و از راهی كه در پیش گرفته اند برنمی گردند، و شماره ی آنان باز گردانده نمی شود (یعنی كشته می شوند) و اسیرانشان یاری كرده نمی شود (یعنی رؤساء در فكر آزاد ساختن كسانی كه در جنگ به اسارت می روند نیستند) و فیل و كركدن با آنها است [2] و پشتها را گرانبار می نمایند و اهل سرحدات را (یعنی مردم مرزنشین را) می ترسانند و آنها را به وحشت می اندازند و در روی زمین می گردند، و یا
[ صفحه 267]
اینكه در دریا شناوری نموده، و در روی هوا سیر می كنند و اموال مردم را غارت می نمایند. [3] .
2- در همان كتاب «الزام الناصب» در ضمن همان خطبه ی مذكور چنین آمده است:
آگاه باشید، به درستی كه زود باشد در «زوراء» یعنی: در بغداد، مردی كارساز و دلیر از غیرمسلمانان از (بنی فنطورا) [4] فرود آید، با اشرار و كفار و چه اشرار و كفاری كه رحم و عطوفت از دلهای آنان رخت بربسته و درازی آرزوهایشان آنان را به رنج و مشقت می اندازد تا به آنچه می خواهند برسند.
پس اهل «ابله» یعنی اهل بصره را می كشند و كسانی را كه از ایشان در پشته ها و تپه های بلند متواری شده اند اسیر می كنند و جوانها را به قتل می رسانند و زنها را زنده نگه می دارند و در جستجوی تعدادی از بنی هاشم (یعنی سادات) برمی آیند، و در نسخه دیگر و در جستجوی بنی شداد و بنی هاشم برمی آیند تا آنها را همانند غنائم جنگی با خود همراه برند، و فتنه ی آنها اسلام را ضعیف و آتش آنها شام را می سوزاند. [5] .
[1] اين قسمت از دنباله حديث را آيت الله زاده مرعشي در ترجمه «الزام الناصب ج 3 ص 222 آورده است و، العهدةعليه.
[2] فيل و كرگدن بقرينه ي عبارات بعدي اشاره به وسائل پيشرفته و مدرن جنگي است.
[3] الزام الناصب ج 2 ص 225 طبع نجف.
[4] در قاموس المحيط درماده «قنطر» مي نويسد: و بني فنطورا ملت ترك و سودان، و فنطورا، كنيز ابراهيم بوده است كه ملت ترك ازنسل او بوجود آمده اند. و در هر صورت ظاهرا مقصود از بني فنطورا، شرقيها و غربيها مي باشند.
[5] الزام الناصب ج 2 ص 221 و 239 با مختصري اختلاف.